เมื่อก้าวเข้าสู่ช่วงวัยแห่งการทำงาน แน่นอนว่าทุกคนต่างต้องแบกรับหน้าที่หลายอย่างไว้ในมือกันมากขึ้น แต่ละอาชีพ แต่ละสายงานล้วนต้องมีความรับผิดชอบในอาชีพของตนแตกต่างกันออกไป อาชีพหมอรับผิดชอบชีวิตคน อาชีพครูชี้ทางฝันให้กับศิษย์ อาชีพตำรวจรับผิดชอบความสงบสุขให้บ้านเมือง ความรับผิดชอบในหน้าที่การงานนั้น ถือเป็นสิ่งสำคัญที่มนุษย์ในวัยทำงานทุกคนควรมี

อาชีพสถาปนิกก็เช่นเดียวกัน อาชีพนี้ไม่ได้แค่มีหน้าที่ออกแบบอาคาร คุมงานก่อสร้างให้ได้ดังที่ลูกค้าต้องการ แต่สิ่งที่ได้ออกแบบไปนั้นคือความรับผิดชอบของสถาปนิกทั้งหมด เช่นเดียวกันกับ พี่สิน ณัฐพัชร์ กณะบุตร ศิษย์เก่าจากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ที่ปัจจุบันนี้รับราชการในตำแหน่งสถาปนิก ฝ่ายแบบแผนและก่อสร้าง กองช่าง แห่งเทศบาลตำบลบ้านดู่ จังหวัดเชียงราย พี่สินได้แชร์ประสบการณ์ชีวิตกว่าจะเป็นสถาปนิกในแบบที่ชอบ ต้องเดินทางผ่านอะไรมาบ้าง

พี่สิน-ณัฐพัชร์ กณะบุตร เล่าว่า ตอนมาสมัครเรียนที่ ม.รังสิตได้ชวนเพื่อนๆ จากโรงเรียนเดียวกันมาเรียนที่ ม.รังสิตด้วยอีก 2 คน ครั้งแรกของเด็กบ้านนอกคนหนึ่งกับการเดินทางเข้ามาเรียนในเมืองเรียกว่าเป็นเรื่องแปลกใหม่ เพราะมีหลายอย่างที่ต้องปรับตัว “ตอนนั้นก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนะครับ เพราะว่าเรามาอยู่แต่ตัว เข้าเมืองครั้งแรกมันก็แปลกนิดหนึ่ง มาเจอผู้คนใหม่ เพื่อนใหม่ สังคมใหม่ รูปแบบการเรียนใหม่ ที่แตกต่างไปจากการเรียนในสมัยตอนเรียน ม.ปลาย ที่เราเคยเจอ การก้าวเข้ามาเรียนที่ ม.รังสิต เป็นการเรียนที่เราต้องดูแลตัวเอง เพราะเป็นสังคมที่โตขึ้นจากเดิม ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ เพราะเราต้องห่างจากครอบครัวพ่อแม่ การดูแลตัวเองจึงถือเป็นเรื่องที่สำคัญในช่วงนั้น” การที่เราต้องห่างจากครอบครัวถือเป็นอีกจุดหนึ่งของชีวิตที่ทำให้เรานั้นเติบโตขึ้นจากเดิมเยอะมาก เพราะไม่มีคนที่คอยมาเตือนมาคุมเราเหมือนกับชีวิตในวัยมัธยมฯ แต่เป็นเรื่องดีครับที่เรามีเพื่อนมาเรียนด้วยกัน คอยชวนกันไปเรียน คอยเตือนกันเวลามีงานที่ต้องส่ง จนวันหนึ่งเราสามารถจัดการระบบระเบียบทุกอย่างได้เข้าที่มากขึ้น และเป็นความทรงจำที่ดีในช่วงเวลานั้น

ย้อนกลับไปกว่า 20 ปีที่แล้ว การเรียนที่ ม.รังสิต มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ได้จากที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ที่สอนมากกว่าวิชาความรู้จากตำราเสียอีก ทั้งสอนและแนะนำหลายสิ่งหลายอย่างให้กับเรา ไม่ว่าจะเป็นการใช้ชีวิตยังไงในสังคมมหาวิทยาลัย เราต้องเรียนในรูปแบบไหน ซึ่งสิ่งต่างๆ เหล่านี้เราไม่เคยได้รับจากอาจารย์ที่เรียนในสมัยมัธยมฯ มาก่อน “ผมรู้สึกประทับใจมาก โดยเฉพาะอาจารย์หลายๆ ท่านที่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ค่อนข้างให้ความใกล้ชิดและดูแลนักศึกษาเป็นอย่างดี พวกเพื่อนๆ เราก็มาจากต่างโรงเรียน ต่างจังหวัดกัน ได้มาทำความรู้จักกัน สนุกมาก กิจกรรมที่ประทับใจก็คงจะหนีไม่พ้นกิจกรรมรับน้องครับ เพราะเป็นสิ่งที่เราได้ทำกิจกรรมร่วมกัน ทั้งอาจารย์ ทั้งเพื่อน รุ่นพี่ หนึ่งในกิจกรรมที่ผมสนุกมากครับ”

หลังจากเรียนจบมีโอกาสได้ทำงานฟรีแลนซ์อยู่ในกรุงเทพฯ อยู่ระยะหนึ่ง ด้วยบริบทชีวิตในกรุงเทพมักเต็มไปด้วยความวุ่นวายมากมายจากการเดินทาง ทำให้เริ่มรู้สึกไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิตในเมือง หลังจากทำงานในบริษัทประมาณ 2-3 ปีเห็นจะได้ ก่อนกลับมาทำงานด้านโยธาที่บ้านเกิดในจังหวัดเชียงราย และมารับราชการอยู่ที่เทศบาลตำบลบ้านดู่ จังหวัดเชียงราย โดยทำหน้าที่ในการดูแลและบริหารในด้านงานก่อสร้างต่างๆ งานออกแบบ งานผังเมืองชุมชน เป็นต้น แม้ส่วนใหญ่แล้วพื้นที่เราจะเน้นเป็นพวกงานวิศวกรรมไปเสียส่วนใหญ่ แต่สิ่งหนึ่งที่ได้นำประสบการณ์จากการเรียนมหาวิทยาลัยมาปรับใช้คือ “การเรียนรู้ที่จะปรับตัว” การที่เราก้าวเข้าสู่สังคมแห่งการทำงานและต้องรับหน้าที่ในการบริหารจัดการคน สิ่งที่สำคัญสำหรับการเป็นผู้นำที่ดี คือ การเปิดรับความคิดเห็นของผู้ร่วมงาน “อะไรพอใจหรือไม่พอใจเราก็เก็บไว้ อันไหนที่เราต้องพูด เราก็ต้องพูด”

“ในฐานะของคนที่ทำงาน สิ่งหนึ่งที่สำคัญ คือ เราต้องสนุกอยู่กับงานที่เราทำ อย่าไปคิดว่ามันคืองาน เราต้องคิดว่าสิ่งที่เราทำคือสิ่งเราชอบ เราอยากให้มันมีอะไรดีขึ้นบ้างในสถานที่ทำงานของเรา พอเราคิดแบบนี้แล้ว เราเองก็จะรู้สึกสนุกกับมัน ถึงแม้ว่ามันจะเหนื่อย แต่พอเราได้เห็นสิ่งที่เราทำมันเกิดขึ้นมาได้ทีละเล็กทีละน้อย เราก็จะมีความสุข ท้ายที่สุดพอถึงปลายทางความสำเร็จเราจะมองกลับไปว่า เออเราทำมันได้ เราก็จะสนุกกับมันมากขึ้น”

สำหรับการวางแผนชีวิตในอนาคต ขอให้มองว่าทุกวันนี้ถ้ามีความสุขกับงานที่ได้ทำ ณ วันนี้ แต่ไม่ควรที่จะนิ่งเฉย ต้องหาความรู้ใหม่ๆ เข้ามาพัฒนาเพิ่มเติมให้กับตัวเองอยู่เสมอ แต่ทำแล้วต้องมีความสุขไปกับมันด้วยอันนี้คือสิ่งสำคัญ

และสำหรับน้องๆ ที่วาดฝันอยากจะเดินเส้นทางนี้ ในสายอาชีพสถาปนิก สิ่งแรกที่ควรทำให้ดีที่สุดคือการตั้งใจเรียน ค้นหาในสิ่งที่ตัวเองรัก และสิ่งที่ตัวเองชอบ พอเราได้ทำในสิ่งที่เรารักสิ่งที่เราชอบเราก็จะสามารถทำมันออกมาได้ดี และมีความสุข แต่ละคนก็มีจุดมุ่งหมายที่แตกต่างกัน บางคนต้องการที่จะไปทำงานพัฒนาตัวเองอยู่ในเมืองกรุงใหญ่ๆ บางคนอยากกลับมาอยู่บ้าน กลับมาเพื่อพัฒนาบ้านเกิดตัวเอง การตั้งใจเรียนกับสิ่งที่รักจะเป็นตัวนำพาเราไปสู่เส้นทางความฝันได้ไกลเท่าที่เราฝันเอาไว้