เมื่อเร็วๆ นี้ กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข ได้จัดพิธีมอบรางวัลข้าราชการพลเรือนดีเด่น กรมการแพทย์ ประจำปี 2566 โดยหนึ่งในผู้ได้รับรางวัลดังกล่าว คือ ผศ.(พิเศษ) นายแพทย์ธเนศ ไทยดำรงค์ ศิษย์เก่าวิทยาลัยแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต รุ่นที่ 9 ซึ่งปัจจุบันเป็นศัลยแพทย์ระบบทางเดินปัสสาวะ กลุ่มงานศัลยศาสตร์ โรงพยาบาลราชวิถี

          ย้อนไปในขณะที่เรียนในรั้วมหาวิทยาลัยรังสิต นายแพทย์ธเนศ เล่าให้ฟังว่า เหตุผลที่เรียนคณะแพทยศาสตร์ ม.รังสิต ในขณะนั้นมีความมุ่งมั่นที่จะเป็นแพทย์ และทราบว่าคณะแพทยศาสตร์ ม.รังสิต เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งแรกที่เปิดสอนทางด้านนี้ มีรุ่นพี่ที่จบไปบำเพ็ญประโยชน์ให้กับประเทศหลายท่าน จึงคิดว่าเป็นโอกาสหนึ่งที่จะทำความฝันของเราให้เป็นจริงได้ที่คณะแพทยศาสตร์แห่งนี้

ประสบการณ์หลังสำเร็จการศึกษา

          หลังสำเร็จการศึกษาได้ไปเพิ่มพูนทักษะที่โรงพยาบาล จังหวัดชัยนาท และจังหวัดสุพรรณบุรี ทั้งสองแห่งนี้เรารู้สึกว่าได้มาฝึกใช้ความรู้ทั้งหมดที่เราได้จากมหาวิทยาลัย รวมถึงที่โรงพยาบาลราชวิถี และโรงพยาบาลเด็ก พบว่าเพื่อนๆ และกลุ่มของเราที่ไปปฏิบัติงานสามารถใช้ทักษะต่างๆ ที่ได้เรียนรู้มาช่วยคนไข้ได้มากมาย ทักษะนี้เกิดจากการฝึกฝน ซึ่งที่นี่ให้การฝึกฝนของเราค่อนข้างครบถ้วน แล้วก็สามารถนำไปใช้ประโยชน์และช่วยเหลือคนไข้ได้จริง

ไลฟ์สไตล์ที่ลงตัว

          ไลฟ์สไตล์ส่วนตัวแอบมีมุมที่อยากเป็นอาร์ต อยากเรียนสถาปัตย์เหมือนกัน แต่ด้วยวิถีเราชอบทางแพทย์ ซึ่งดูแตกต่างกัน แต่ก็ผสมผสานสิ่งที่เรามี Art และมีทาง Science เอามาใช้ประโยชน์ งานอดิเรกชอบดูหนัง และตัดต่อวิดีโอ ก็ได้นำทักษะนี้มาใช้ในการทำสื่อการสอน การผ่าตัดต่าง ๆ วิดีโอต่าง ๆ และใส่ลูกเล่น ซึ่งเป็นความสุขอีกมุมหนึ่งที่เรานำมาใช้ประโยชน์

ผลงานที่ภาคภูมิใจ

          จริงๆ ภูมิใจทุกชิ้นงาน เพราะว่างานนี้ไม่ได้เกิดที่ผมเพียงคนเดียว แต่เกิดจากการที่เราได้ร่วมแรงร่วมใจกันภายในโรงพยาบาลราชวิถี ชิ้นหลักๆ คือ เราได้สร้างทีมซึ่งผมเองได้มีส่วนในการสร้างทีมผ่าตัดทางกล้องในศัลยศาสตร์ระบบทางเดินปัสสาวะ ซึ่งปัจจุบันคือศูนย์ความเป็นเลิศด้านการผ่าตัดทางกล้องศัลยศาสตร์ระบบทางเดินปัสสาวะ ทีมเราประกอบด้วยแพทย์ พยาบาล และทีมดมยา ได้ออกไปนิเทศ หรือถ่ายทอดเทคโนโลยีใหม่ๆ ที่เราคิดค้น และทดสอบแล้วว่ามันน่าจะเกิดขึ้นได้ในภูมิภาค จึงได้นำเทคโนโลยีผ่าตัดนั้นๆ ไปสู่พื้นที่ เราไม่ได้ลงไปเพื่อออกหน่วยและรักษาคนไข้อย่างเดียว แต่เราสอนให้คนที่นั่นให้ทำให้ได้ เมื่อเขาทำได้จะช่วยให้คนไข้ไม่ต้องเดินทาง ลดการเสียโอกาสต่างๆ เพื่อให้ได้ผลการรักษาเท่าเทียมกับในเมืองใหญ่ ๆ ดังนั้น การที่คนพื้นที่และคุณหมอในพื้นที่รักษาคนพื้นที่กันเองก็สามารถช่วยให้คนไข้ไม่ต้องเดินทาง ไม่ต้องเสียเวลา และเกิดความยั่งยืน เกิดการพัฒนาต่อไป การผ่าตัดในโรงพยาบาลใหญ่อย่างมากปีหนึ่งอาจจะไม่เกิน 100 ราย แต่ถ้ามีคนที่ทำได้อย่างเราที่อื่นๆ และทำไปพร้อม ๆ กัน คงจะช่วยคนไข้ได้มากมายมหาศาล

          สำหรับอีกหนึ่งชิ้นงานที่ภูมิใจคือ การผ่าตัดด้วยหุ่นยนต์ ที่โรงพยาบาลราชวิถี ได้ลงระบบหุ่นยนต์ช่วยผ่าตัด ซึ่งเป็นเครื่องใหม่ล่าสุด เป็นเครื่องแรกของกรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข และโรงพยาบาลราชวิถี เรามีของใหม่และเทคโนโลยีที่ล้ำสมัย และได้พัฒนาเทคนิคการผ่าตัดใหม่ ๆ เพื่อให้ได้ผลการรักษาที่ดียิ่งขึ้น ประกอบกับเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยมากขึ้น หุ่นยนต์นี้ช่วยในการผ่าตัดมะเร็งที่ผ่าตัดยาก ๆ เข้าถึงยาก ๆ หุ่นยนต์ก็จะมีแขนกลต่าง ๆ ที่จะเข้าไปในส่วนที่ควบคุมโดยแพทย์ ทั้งหมดนี้ประกอบกับเทคนิคใหม่ที่เรารบกวนอวัยวะต่าง ๆ น้อยลง ให้ได้ผลการรักษาที่ดีขึ้น

ความรู้สึกที่ได้รับการคัดเลือกเป็นข้าราชการพลเรือนดีเด่นฯ

          รู้สึกภูมิใจมาก สำหรับรางวัลข้าราชการพลเรือนดีเด่น ของกรมการแพทย์ ประจำปี 2566 เพราะการได้ตำแหน่งนี้ จริงๆ แล้ว การที่มีชื่อเราไปในแคนดิเดต เกิดจากเจ้าหน้าที่และบุคลากรในโรงพยาบาลราชวิถีเลือกและโหวตเราเข้าไป สิ่งที่ภูมิใจอีกอย่างคือ เราได้มีโอกาสมาเล่าเรื่อง ได้นำผลงานที่พวกเราทำ เพราะสิ่งที่ผมได้คือไม่ได้เกิดจากผมคนเดียว เราได้มีโอกาสนำสิ่งที่พวกเราได้ช่วยกันทำมาหลายปี ไปนำเสนอในวงของกรมการแพทย์ หรือในวงที่ใหญ่ขึ้นจนได้รับคัดเลือก ทั้งหมดก็ภาคภูมิใจมากที่ทั้งเราได้บ่มฟักตั้งแต่มหาวิทยาลัยรังสิตมาที่สถาบันร่วมผลิตแพทย์กรมการแพทย์ โรงพยาบาลราชวิถี และคณาจารย์ที่โรงพยาบาลราชวิถีก็ได้กล่อมเกลาให้เราเป็นเราในทุกวันนี้ รวมถึงเจ้าหน้าที่ทุกคนที่ได้ช่วยงานเรามา

ความภาคภูมิใจในฐานะที่เป็นศิษย์เก่าที่ประสบความสำเร็จของม.รังสิต

          ความภาคภูมิใจในฐานะที่เป็นศิษย์เก่า พูดถึงความสำเร็จก็คิดว่ายังไม่สำเร็จทั้งหมด เวลาเราทำงานก็มองระยะใกล้และระยะไกล ทุกวันนี้รู้สึกภาคภูมิใจที่เป็นส่วนหนึ่งของวิทยาลัยแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ซึ่งความภูมิใจอีกอย่างหนึ่งคือ เรารู้สึกว่าเรามีความเป็นพี่น้องกันในคณะ บางทีเรารุ่นเดียวกันแน่นแฟ้นกันอยู่แล้ว แต่พอเจอรุ่นน้องที่จบจากม.รังสิต เราก็รู้สึกว่าเขาเป็นน้องเราจริง ๆ ได้รับความช่วยเหลือจากรุ่นพี่รุ่นน้องเสมอมา และรู้สึกว่าที่นี่เหมือนครอบครัวและเป็นบ้านอีกหลังหนึ่งของพวกเรา